“Als je iets wilt, dan kun je het ook”. Nou, nee, helaas. Er is weinig mis met doorzettingsvermogen, met omdenken, proberen iets van het leven te maken ondanks tegenslag. Maar wij weten inmiddels wel: iets graag willen is niet genoeg.
Vanaf mijn tienerleeftijd moest ik veel opgeven door mijn ziekte. Maar dokter zou ik worden, hoe dan ook. Ik vocht me de opleiding door. Het was niet alleen figuurlijk overeind blijven in de artsenwereld, ik moest mezelf ook letterlijk overeind houden. Maar op wilskracht en adrenaline kun je het soms lang volhouden. Zie je nou, als je het maar écht wilt, zou je kunnen denken. Maar een paar jaar later was ik arts en had ik nog diezelfde wilskracht. En toch lag ik hele dagen in bed.
Als je leeft met ernstige uitputting, kun je niet leunen op (voor anderen vanzelfsprekende) lichamelijke energie, of op een positieve flow. Het is vaak leven op wilskracht, de weg van de minste weerstand kiezen is er niet bij. En ook dan kun je wel ergens komen, maar het kost veel, altijd tegen de wind in en met de meeste bestemmingen volledig buiten bereik. Ook niet gek dus als je wilskracht af en toe op is, wanneer je er steeds zo veel van moet gebruiken.
“Er komt vast een weg”, zeg ik, nu bekend is dat we moeten stoppen met de patiëntenzorg. Natuurlijk is er een weg. Maar veel mensen hebben niet in de gaten hoe hobbelig de weg voor sommige mensen is, en hoe zwaar het is als alle wegen doodlopen. Ik zie helaas patiënten die na jaren strijden nog steeds geen enkele uitweg hebben gevonden.
En toch zie ik nog zoveel veerkracht en wilskracht. Niet alleen om dingen te doen met veel moeite, of om nog enigszins te blijven functioneren ondanks het continu beroerd zijn. Soms uit het zich in pure overlevingskracht, terwijl leven al lang niet meer lukt, of juist de moed om te beslissen dat het echt niet meer gaat.
Je wilskracht kan ook tegen je werken. Dan heb je weer wilskracht nodig om je wilskracht af te remmen en steeds verstandig te zijn, omdat je anders wordt afgestraft. Je kunt de positiefste persoon op aarde zijn en veel wilskracht bezitten, als je gevangen zit in een heel ziek lichaam, heb je daar soms heel weinig aan.
Deze maand proberen we onze patiënten een laatste keer te spreken en ze zo goed mogelijk op weg te helpen. Toen ik mijn baan als arts verloor, was ik heel verdrietig. Maar dat ging enkel om mijn eigen droom, ik wist dat er voor mijn patiënten een nieuwe arts zou komen. Nu moet ik mijn patiënten achterlaten in de wetenschap dat ze vaak niemand meer hebben die ze ondersteunt in de loodzware weg die ze moeten bewandelen. Mensen worden zó in de steek gelaten. Ik ken het al jaren, maar kan het nog steeds niet bevatten. En Gods wegen zijn ondoorgrondelijk en we zijn op de goede weg, dat zal allemaal wel. Op het moment zijn we in de zorg gewoon nog heel erg de weg kwijt en dat is niet alleen heel verdrietig, maar ook een grote schande.
~Marlies
Reactie plaatsen
Reacties