Onlangs ging ik even kijken bij een verhuizing. Ik keek naar hoe iedereen in de weer was en realiseerde ik me weer even hoe ik dat mis. Meedoen met de rest, met een doekje en een stofzuiger, met klusmaterialen en verhuisdozen, en dan aan het einde van de dag met een voldaan gevoel afsluiten. Ik mis niet alleen het gevoel van lekker doorbikkelen met het zweet op je voorhoofd, maar ook de mogelijkheid om anderen uit de brand te kunnen helpen.
Wanneer je invaliderend ziek wordt, krijg je te maken met afhankelijkheid van anderen en dat is heel lastig. Maar het is niet alleen het afhankelijk zijn, ook je natuurlijke balans van geven en ontvangen raakt verstoord. Opeens ben je voornamelijk bezig met zelfzorg, ook als je van nature juist liever voor anderen zorgt.
We zouden soms zó graag helpen, opstaan als iemand onze hulp nodig heeft in plaats van andersom. Een grote pan soep brengen bij een goede vriendin, uren luisteren naar iemand die er helemaal doorheen zit, oppassen op je neefjes en nichtjes, acuut naar het ziekenhuis als je moeder daar opgenomen is. En juist als chronisch zieke zie je hoe belangrijk die hulp kan zijn. Hoe waardevol het is als iemand je ontlast, trouw naar je omziet. Dan is het extra wrang als je dat zelf niet meer kunt geven.
Toen ik heel weinig kon, voelde ik de doelloosheid enorm. Je werk en sociale leven verliezen, je niet meer van betekenis voelen, de vriendschappen die ineens niet meer gelijkwaardig zijn. Ik verzon kleine dingen die toch wat betekenis gaven aan m’n dag, zoals kaartjes sturen of gewoon even reageren op social media posts om zo mensen te steunen.
En natuurlijk zijn er die kleine dingen en natuurlijk kan ik nog 20 keer tegen je zeggen dat je niet hoeft te helpen als je dat niet kunt. Dat je nog steeds van betekenis bent. Dat zelfzorg belangrijk is. Dat andere mensen jou vast graag helpen en je je niet bezwaard hoeft te voelen.
Maar je mag er ook gewoon verdrietig om zijn. Om wat je hebt moeten leren ontvangen, maar ook om wat je niet meer kunt geven. Het is gewoon moeilijk als je niet meer de helper kunt zijn die je eigenlijk was en als je nog maar een deel bent van wie je eigenlijk zou willen zijn.
~M
Reactie plaatsen
Reacties