De komende weken zullen wij regelmatig één van onze vrijwilligers uitlichten. Deze week legt Kirstie uit wat ze doet bij BK en wat haar motiveert:
Kirstie: “Ik ben nu ongeveer een jaar betrokken bij Begrepen Klachten. In eerste instantie dacht ik mee over medische kwesties, ik ben namelijk opgeleid als arts. De afgelopen periode zijn mijn taken steeds verder uitgebreid. Mijn verantwoordelijkheid is nu om overzicht te houden over alles wat er bij BK gebeurt. Ik denk mee over de toekomst, let op hoe het met iedereen gaat en stuur ook een aantal vrijwilligers aan. Een belangrijk onderwerp dat nu speelt is fondsenwerving, daar heb ik samen met een aantal vrijwilligers mijn tanden in gezet.
Door mijn chronische ziekte ben ik erachter gekomen dat het hard werken is om patiënt te zijn. Ik heb in mijn proces heel vaak gedacht ‘het is dat ik de weg weet, doordat ik ook arts ben, maar anders zou ik helemaal kopje onder zijn gegaan’. En dan nog heb ik regelmatig huilend buiten bij de huisarts of het ziekenhuis gestaan, omdat ik me zo machteloos en niet gezien voelde. Dit soort ervaringen hebben ervoor gezorgd dat ik andere patiënten wil helpen hun weg te vinden.
Zorgverleners willen graag zelfredzaamheid bevorderen. Vergeet alleen niet dat chronisch ziek zijn eigenlijk een fulltimebaan is. Patiënten kunnen hierdoor snel overvraagd worden. En dan is het fijn als iets van je overgenomen wordt en een zorgverlener zegt: ‘ik ga even voor je zorgen, je hoeft het niet alleen te doen.’ Mensen hebben vaak geen idee hoeveel werk het is om ziek te zijn en wat hier allemaal bij komt kijken. Als patiënt moet je van alles doen om je gezondheid te verbeteren, medicatie slikken die invloed heeft op je functioneren, je verdiepen in je ziekte, relaties met vrienden/familie en zorgverleners goed proberen te houden, je financiën managen en nog veel meer.
Vraag als zorgverlener eens een keer wat voor invloed ziek-zijn heeft op het leven van je patiënt en luister hier aandachtig naar. Wees niet bang om je eigen machteloosheid te uiten. Als patiënt is dat zoveel waardevoller dan iemand die wegkijkt en doet alsof hij/zij het allemaal weet. Als arts heb je geleerd om daadkrachtig te zijn en professionele distantie te houden, dit is een zelfbeschermingsmechanisme dat ik goed begrijp. Maar het is zoveel beter als we ons als zorgverleners kunnen verhouden tot het feit dat het leven niet maakbaar is en het behandelproces heel vaak zoeken is.”
Lijkt het je leuk om je, net als Kirstie, ook in te zetten voor onze stichting? Kijk dan op onze vacature-pagina of stuur ons een berichtje!
Reactie plaatsen
Reacties