Gedisciplineerd als altijd volg je je dagschema. Volgende week staat het eerste grote doel omlijnd in je agenda, alles is weer tot in de puntjes voorbereid. Een doktersbezoek kost je nu eenmaal veel en je wilt de gevolgen zo veel mogelijk beperken...
Chronisch en ernstig ziek zijn is vaak leven als topsporter; altijd verstandig zijn, gezond eten, geen alcohol, optimale slaaphygiëne en alles volgens een strakke planning. Steeds weer kijken: wat kan beter? Wat moet ik anders doen? Mentaal is het een hele opgave. Alles moet wijken door je ziekte. Je ziet je vrienden en familie steeds minder, een feestje zit er al helemaal niet meer in. Omgaan met tegenslag heb je ook al op allerlei manieren moeten leren.
Je leeft als een topsporter, maar nooit volgt een beloning, medaille of applaus. Jouw doelen zijn medische afspraken, verplichte nummers, stressvolle keuringen en hopelijk met veel moeite af en toe iets leuks. Je hebt geen wedstrijden waar je lekker kunt afzien, maar wel activiteiten waar je na het afzien misschien ook nog verslechtert. Geen voldaan gevoel, vooral hopen dat je goed herstelt. Sommige mensen hebben nog een ‘coach’ die ze helpt zoeken naar mogelijkheden om te verbeteren, of een 'manager' die helpt met regelzaken, maar de meeste mensen doen het ook nog eens helemaal alleen.
Gedwongen rust is echt topsport, een activiteit die ernstig wordt onderschat. Het is zoveel makkelijker om allerlei dingen te moeten doen om beter te worden, dan niets meer te mógen doen. Je zou willen revalideren, sporten, knokken, alles in de strijd willen gooien. Maar in plaats daarvan lig je, met een extreem uitgeput en ziek lichaam, te wachten tot de dag over is. Jezelf constant moeten afremmen, zo graag willen maar niet kunnen, dat vraagt onnoemelijk veel van een mens.
Soms zeggen andere mensen: “hele dagen in bed, dat zou ik niet kunnen hoor, ik zou gek worden!” Nou, wij worden er ook gek van, maar we hebben geen keuze. Dit leven was nooit een keuze, dit trainingsschema is niet geboren uit passie, maar uit bittere noodzaak.
En het is soms best moeilijk trots zijn op dat leven, dat maar een fractie is van het leven dat je had willen leven. Op een leven waar eten maken of douchen al een hele prestatie is of niet eens meer gaat. Maar besef dus even hoeveel mentale kracht nodig is voor dit leven, voor de immense strijd die iedere dag gevoerd wordt, terwijl niemand het ziet. Daar mogen we best nog wat Wilhelmussen voor laten klinken.
Reactie plaatsen
Reacties