Bij BK doen we zowel medische, psychosociale als praktische zorg en dat is niet voor niets. Bij Slachtofferhulp leerde ik hoe je mensen in hele heftige situaties bijstaat. Er zijn, met mensen praten over wat ze hebben meegemaakt, is vaak al heel helpend. Maar ik zag ook iedere keer hoe belangrijk praktische hulp is. Overzicht in de chaos, iemand die helpt bij de rottige klusjes, iemand die je ontlast door dingen van je over te nemen als je het zelf niet meer kunt. Toen dacht ik: dat zou er toch ook voor zieken moeten zijn. Je krijgt zo ontzettend veel op je bord als je ziek bent, en dat terwijl je al zo weinig energie en mogelijkheden hebt. En dan kun je therapiegesprekken gaan doen, om je coping te bekijken, je persoonlijkheid onder de loep te nemen, te leren hoe je nog beter met je ziekte kunt omgaan. Maar soms is de conclusie gewoon: je doet het hartstikke goed, maar het is gewoon te veel. Te ziek, te veel rouw, te veel regeldingen, te veel strijd.

Droom jij ook weleens van verre reizen of het inrichten van je droomhuis, of misschien wel van een relatie met een fictief karakter? Veel mensen die invaliderend ziek zijn, beginnen in meer of mindere mate te fantaseren. Het helpt om even te kunnen vluchten uit de pijnlijke realiteit, waar je op een andere manier nauwelijks meer aan kunt ontsnappen. Normaal zou je op moeilijke momenten misschien afleiding zoeken: sociale contacten, sporten, naar buiten gaan… een boek, tv of socials kunnen ook wat afleiding geven, maar ook dat is niet voor iedereen te doen. Wat overblijft is een vlucht in een fantasiewereld, als dat nog wél lukt.

Af en toe stellen wij één van onze teamleden voor op onze website en social media. Deze week legt Gerda uit wat ze doet bij BK en wat haar motiveert: “Ik ben als psychosociaal therapeut werkzaam bij BK en daarnaast al meer dan 17 jaar werkzaam bij een andere organisatie voor psychosociale hulp met een grote diversiteit aan hulpvragen zoals angsten, identiteitsproblematiek, relatietherapie, en burn-out klachten. Door de jaren heen heb ik me, mede door persoonlijke ervaringen en mijn achtergrond, verder gespecialiseerd in trauma, rouw en verlieservaringen. 

Onlangs deelde ik een interview over Begrepen Klachten. Toen zei iemand: ik wou dat ik ook zo’n inspirerend verhaal te vertellen had. Oh jee, dacht ik, ik ben nu ook zo’n inspirerend verhaal geworden, van iemand die ziek was en dat er toch iets moois uit ontstond. We lezen dat graag. De tegenslag die omgezet wordt in iets goeds. Mensen die ondanks alles positief blijven. Ook goed om deze verhalen te delen, denk ik, maar soms is dat positieve ook wel bloedirritant.Want er zijn er dus heel veel mensen die niet zo’n verhaal hebben. Mensen die denken: ik heb alleen een rotverhaal, een niet-inspirerend verhaal van geen zorg, van iedere dag strijd, van alles proberen, maar niet beter worden. Wat zouden deze mensen graag kunnen zeggen dat er een positieve draai kwam in het verhaal. Maar die kwam dus vaak niet.

De komende weken zullen wij regelmatig één van onze medewerkers uitlichten. Deze week legt Susanne uit wat ze doet bij BK en wat haar motiveert:

'Zalig zijn zij die blijven', zeg ik weleens gekscherend. Maar het is wel zo. Vrienden die blijven als het slecht gaat, ze zijn schaars, maar zó waardevol. Veel zieken herkennen wel dat mensen zijn afgehaakt. Mensen snappen je ziekte niet, ze kunnen zich geen voorstelling maken van hoe het is. Ze weten niet wat ze moeten zeggen, zijn te druk, voelen zich machteloos of ongemakkelijk. Op den duur blijven ze maar helemaal weg.Het is ook lastig. Wat moet je zeggen? Misschien mis je ook gewoon jullie oude leventje, misschien is het te confronterend. Misschien laat je je eigen emoties ook niet toe, wat moet je dan in vredesnaam met die van een ander?Veel mensen (ook zorgverleners) zeggen graag iets opbeurends als je het moeilijk hebt. “Kijk naar wat je wel hebt, er zijn ergere dingen, het komt goed.” Maar, het komt niet altijd (zomaar) goed. Mensen zijn dan bang je de put in te praten, maar wat ze niet zien: je zit al in de put. Misschien niet altijd, soms klim je er met je laatste krachten weer uit. Maar soms lukt dat niet, dat is een heel logisch gevolg van invaliderend ziekzijn. Dan is het zo fijn als iemand kan zeggen: "ik zie je. Ik kom even bij je in die put zitten. Laat me een beetje van je ellende dragen, zodat het voor jou iets dragelijker wordt."